Αγαπώ τον άντρα μου, αγαπώ τη γυναίκα μου, αγαπώ τα παιδιά μου. Αγαπώ τη δουλειά μου, τον σκύλο μου, το σπίτι μου, το νέο μου αυτοκίνητο. Η λέξη «αγαπώ» έχει διαφορετική έννοια όταν αφορά μια προτίμηση, μια επιθυμία, ένα υλικό αγαθό, μια βαθιά και ουσιαστική σχέση ή μια εμπειρία ευχάριστη.
Παρατηρώ έντονα τα τελευταία χρόνια στα κοινωνικά δίκτυα, όταν κάποιος του αρέσει κάτι, να γράφει σαν σχόλιο στον author «το αγαπώ» ή «σ’αγαπώ», ακόμα κι αν η εκδήλωση αυτή δεν είναι παρά μόνο για να εκφράσει τον θαυμασμό του σε αυτό που διάβασε ή είδε. Σε αυτό προστίθεται κι ένας άλλος τρόπος εκδήλωσης «αγάπης» με το αντίστοιχο emoji της καρδιάς.
Τι εννοούμε όταν κλείνοντας ένα τηλεφώνημα με κάποιον αγαπημένο μας, του λέμε «σ’αγαπώ»; Είναι ένας τρόπος για να λέμε ένα γλυκό αντίο; Από την άλλη «τον αγαπώ» μπορεί να σημαίνει «είμαι ενθουσιασμένη με κάποιον/ κάποια που έχω γνωρίσει». Μήπως συγχέω την αγάπη με τη λαγνεία και την έλξη?
Πιστεύω ότι η αγάπη γεννιέται από τη βαθιά στοργή και την απύθμενη αφοσίωση. Όλοι χρειαζόμαστε αγάπη, αλλά δεν είναι και το μόνο που χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε σύνδεση, επικοινωνία, ειλικρίνεια, ευγένεια και καλοσύνη – και πέρα από τα «φώτα της δημοσιότητας». Πώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αγάπη, ακόμα κι αν εκπληρώναμε τα πιο τρελά μας όνειρα? Ούτε κατά διάνοια. Γιατί μια ζωή χωρίς αγάπη είναι άδεια και επίπεδη.
Λένε ότι η αγάπη είναι δύσκολη. Ίσως γιατί δεν χρειάζεται φανφάρες ούτε συναλλαγές; Η αγάπη δεν διαμορφώνεται μέσω αυτών σίγουρα. Από την άλλη, η συσχέτιση της αγάπης με την συμπάθεια και την σεξουαλική απήχηση ξεθωριάζει γρήγορα όταν δεν υπάρχει υποστήριξη, αφοσίωση και πίστη.
Όσο η αγάπη μπορεί να κάνει χώρο για ρίσκο και απόρριψη, ακόμη και για πόνο, άλλο τόσο είναι ευρύχωρη. Είναι ανοιχτή στη χαρά, στην ηρεμία, στην ευχαρίστηση. Το μόνο που δεν χωράει είναι η εγωκεντρικότητα.
Οι άνθρωποι δεν «αγαπιούνται» απλά, καλλιεργούν την αγάπη. Η αγάπη δεν είναι «κάτι» που βρίσκεται όταν την ψάχνεις, τουναντίον, όσο την ψάχνεις τόσο μπορεί να γίνει εμμονική και κυρίως εγωκεντρική. Ακούγεται παράδοξο, αλλά όσο την αφήνουμε να επεκταθεί από μέσα μας, τόσο δεν αφορά εμάς. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε μπορεί να μην μπορούμε να τους βοηθήσουμε όλους, ή να τα διορθώσουμε όλα, αλλά μπορούμε να αγαπήσουμε ανεξάρτητα από την κατάσταση. Μπορούμε να αγαπήσουμε τους ανθρώπους ακόμα και όταν δεν εγκρίνουμε τις πράξεις ή τις συμπεριφορές τους. Ίσως χρειάζεται κάποιες φορές, να αγαπάμε από μακριά.
Αινιγματική η αγάπη αλλά η πρόκληση μας δεν είναι αυτή καθαυτή. Είναι ο τρόπος που συγχέουμε την αγάπη με τον ενθουσιασμό, την συμπάθεια, τη λαγνεία ή την έλξη. Είναι ο τρόπος που συγχέουμε τα υλικά υπάρχοντα με τους ανθρώπους. Την αξία που προσδίδουμε εμείς σε αυτά που μας εξυπηρετούν ή διευκολύνουν την καθημερινότητα μας. Η αγάπη παίρνει μορφή σε σκέψεις τρυφερότητας, στη σκέψη και στη χαρά του μοιράσματος. Δεν έχει συμφέρον, δεν έχει εξουσία. Δεν την ζητάμε, δεν την παζαρεύουμε ούτε την ζητιανεύουμε. Στην αληθινή αγάπη νιώθουμε αγαπημένοι, ασφαλείς και σε αρμονική σύνδεση με τους άλλους βιώνοντας μια ακλόνητη εσωτερική ευστάθεια.
Η αγάπη προορίζεται για τους ανθρώπους, για εκείνους τους ανθρώπους που μπορούν να την καλλιεργήσουν. Γιατί στην τελική, όσο δίνουμε αγάπη, άλλο τόσο γεμίζουμε. Είναι πολλαπλασιαστική, πλήρως ανανεώσιμη και 100% βιώσιμη.
Photo by Julia Kadel on Unsplash