Ένας χρόνος πριν – ένας χρόνος μετά. Τι συνέβη; Μια πανδημία. Η οποία άλλαξε τα πάντα και καθοριστικά τη ζωή μας. Στην οικονομία μας, στη ψυχολογία μας, στις σχέσεις μας…
Έδειξε πολλά η πανδημία του 2020 – και ακόμα έχει να δείξει. Έδειξε πόσο αλληλοεξαρτημένοι είμαστε σαν άνθρωποι ως κοινωνικά όντα, έδειξε την δίψα για επικοινωνία και συνδεσιμότητα, έδειξε τα βαθιά αισθήματα της αλληλεγγύης και της ευθύνης – προσωπικής και κοινωνικής.
Ξαφνικά βρεθήκαμε όλοι στα σπίτια μας, κι μας άρεσε αυτό. Ξαφνικά είχαμε λιγότερο άγχος, λειτουργούσαμε μόνο με τα απαραίτητα, αποκτήσαμε χρόνο με την οικογένεια μας που πάντοτε “τρέχαμε και δεν φτάναμε”, ανακαλύψαμε νέες ισορροπίες ανάμεσα στο τρίπτυχο σπίτι-εργασία (τηλεργασία)- οικογένεια. Κάποιοι έκαναν την εσωτερική τους ανασκόπηση και αξιολόγησαν τι είναι σημαντικό για εκείνους απ’ όλες τις σκοπιές της ζωής. Ακόμα και στο φαγητό, κάποιοι εστίασαν στη υγιεινή και ποιοτική διατροφή και στην αθλητική δραστηριότητα. Υιοθετήσαμε καινούργιες συνήθειες που χωρίς την πανδημία, ίσως να μην ακολουθούσαμε ποτέ.
Όμως όλα αυτά, τι διάρκεια μπορεί να έχουν, όταν ναι μεν, υπάρχουν θετικές εξελίξεις και το εμβόλιο είναι ήδη διαθέσιμο, αλλά εξακολουθούμε να λαμβάνουμε τις αρνητικές επιπτώσεις από την πανδημία, όπως την αύξηση του άγχους, της κατάθλιψης, της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας; Ακόμα και εκείνοι που δεν ήταν επιβαρυμένοι στη ψυχολογία τους, η ασταθής κατάσταση που φέρνει η οικονομική ανασφάλεια και η καταστροφή που βλέπουμε σε ένα μέλλον αβέβαιο, έχουν αποκτήσει αισθήματα άγχους και αβεβαιότητας.
Σε αυτό το πλαίσιο, η ποιότητα ζωής σαφώς και μειώνεται ενώ προσπαθεί κανείς να κάνει τα απαραίτητα για τους αγαπημένους του και τον εαυτό του. Αλλά μέχρι πότε; Ο εγκλεισμός δημιουργεί και αδράνεια πνευματική με αποτέλεσμα να μην κυνηγάμε και να διεκδικούμε ξανά τη ζωή!
Δεν θέλω να αναφερθώ καν για τους νέους ανθρώπους ή για τους εφήβους που έχασαν κάθε κοινωνική ανθρώπινη επαφή και την ευκαιρία να αναπτύξουν τις κοινωνικές τους δεξιότητες….Τις θυσίες τους που έμειναν κλεισμένοι μέσα στο σπίτι, στο δωμάτιο τους, χωρίς τους φίλους τους 🙁
Και τι κάνουμε, θα μου πεις…Να μοιραζόμαστε τα συναισθήματα μας, να ενισχύουμε και να ενθαρρύνουμε τους δικούς μας ανθρώπους, και να απορρίπτουμε τα χειρότερα σενάρια και τις καταστροφολογίες που βομβαρδιζόμαστε καθημερινά. Να ανακτήσουμε την αισιοδοξία μας, να θυμηθούμε την πίστη στον εαυτό μας και να καλλιεργούμε την αξία της υπομονής.
Γιατί ακόμα και στις δυσκολίες, η ζωή συνεχίζεται και εμείς μπορούμε να της δώσουμε την αξία της πίσω!
Photo by krakenimages