Στο άκουσμα της ελευθερίας του λόγου, της «απαραβίαστης φωνής», το γενικό σύνολο κάνει ένα βήμα πίσω. Τι σημαίνει στην πράξη αυτό; Μα το οφθαλμοφανές, πως δύσκολα θα πάρουμε (κάθετη ή προσωπική) θέση στα γεγονότα της ζωής. Μόνο που τώρα τελευταία σαν να έχουν μαζευτεί πολλά και ο κόσμος πλέον επικοινωνεί, μιλάει…δυνατά!
Σίγουρα όλοι μεγαλώνουμε με διαφορετικές αξίες, πεποιθήσεις και αρχές με αποτέλεσμα οι ενέργειές μας να χαρακτηρίζονται αναλόγως. Βλέπουμε την ψυχολογική κακοποίηση που υφίσταται ένα παιδί στο σχολείο ή πιθανότατα στο σπίτι του και μπορεί να αποσιωπήσουμε, αποδεχόμαστε την υπεροψία και τον ναρκισσισμό στον επαγγελματικό περιβάλλον, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις δεχόμαστε την έλλειψη σεβασμού και ειλικρίνειας ως δεδομένο, σε κοινωνικό επίπεδο, ακόμα κι αν η ηγετική εξουσία παίρνει τις λανθασμένες αποφάσεις δεν καθίσταται η πράξη ή το άτομο υπόλογος.
Η φωνή μας οφείλει να ακούγεται για κάθε τι που προσβάλει εμάς τους ίδιους αφού είμαστε εκτός από μονάδα, μέρος και του γενικότερου συνόλου. Επ’ουδενί , δεν αναφέρομαι σε «επαναστάσεις” και άλλα τέτοια σχετικά, τουναντίον, αναφέρομαι στην πιο συχνή ενεργή θέση που οφείλουμε να έχουμε, για εμάς και το γενικότερο καλό.
Εσείς, πόσο ταυτίζεστε με τον ενεργό ρόλο που πρέπει να έχετε απέναντι στην ελευθερία της φωνής;
Photo by Zene Lee