Ήμουν παιδί και πετούσα τον χαρταετό μου ψηλά, όσο πιο ψηλά μπορούσα, για να φτάσει τον ουρανό, τα αστέρια, σκεφτόμουν. Μάλλον κάπως έτσι πρέπει να νιώθαμε όλοι σε αυτές τις μαγικές ηλικίες όπου τα όνειρά μας δεν ήταν «παγιδευμένα» και η ελευθερία ήταν «πρόσταγμα» ζωής προκειμένου να τα πραγματοποιήσουμε.
Ο τρόπος όμως που μεταφραζόταν τότε αυτή η ελευθερία διαφέρει με αυτήν που κρύβεται πίσω από τις απόψεις και τις τάσεις που μας επιβάλουν τα κοινωνικά στερεότυπα και οι συμπεριφορές. Δυστυχώς το πέταγμα στον ουρανό, η ελευθερία, έχει υποβιβαστεί και μένει μόνο η προσωπική μας προσπάθεια , η άνιση έστω μάχη που πρέπει να δώσουμε για την ανεξαρτησία του πνεύματός μας.
Θεωρητικά, η ελεύθερη βούληση περιορίζεται, προκειμένου να υιοθετηθούν κανόνες για την προστασία μας σε όλες τις κοινωνικές εκφάνσεις, πρακτικά όμως, η γλώσσα της εξουσίας μπορεί να χειραγωγεί την πνευματική υπόσταση του ανθρώπου.
Αναρωτιέμαι όμως, το ελεύθερο πνεύμα μπορεί να τιθασευτεί; Μπορεί να οριοθετηθεί, να του βάλουμε φραγμούς και μέτρα; Ίσως και να μας έχει εντυπωθεί βαθιά η ιδέα ότι η πειθαρχία συνεπάγεται με αυτόματο περιορισμό του ελεύθερου λόγου και έκφρασης. Ίσως να έχουμε εμείς οι ίδιοι «χαθεί» στον κυκεώνα της τεχνοκρατίας και του πλουτισμού, της έλλειψης παιδείας και κριτικής σκέψης και να τοποθετούμε τον εαυτό μας σε μια τυφλή υπακοή των θεσμικών συμπεριφορών.
Η επιλογή θα παραμένει πάντα αποκλειστικά και μόνο προσωπική υπόθεση του καθενός. Εσείς, τι λέτε;