Η οπτική που αντιλαμβανόμαστε τους ανθρώπους ή αναλύουμε τα γεγονότα είναι καθαρά υποκειμενική. Ίσως για αυτό το λόγο, κάποιες φορές δυσκολευόμαστε να μπούμε στην θέση του άλλου. Μα χρειάζεται να αναπτύξεις τη δεξιότητα του να μπορείς να ερμηνεύεις τα συναισθήματα ή τις αντιδράσεις του άλλου, πόσο μάλλον περισσότερο όταν το άτομο αυτό είναι σημαντικό μέρος της ζωής σου. Στην προσπάθειά αυτή ,η ενσυναίσθηση μας βοηθάει αφενός μεν να κατανοήσουμε καλύτερα την συμπεριφορά των ανθρώπων, αφετέρου να ταυτιστούμε συναισθηματικά με την συνθήκη στην οποία βρίσκονται.
Ίσως κάποιες φορές να μην χρειάζονται λόγια, απλά η σιωπή να είναι αρκετή για να παρηγορήσει, να δώσει χώρο στον άλλο ή απλά να θρέψει τη σχέση. Άλλοτε, ίσως χρειάζεται να ρωτήσουμε ευθέως τον άλλο τι αισθάνεται. Η ενσυναίσθηση και η αμεσότητα που έχουμε ως παιδιά, στην πορεία της ζωής μας κάπου χάνεται και ενώ εμπειρικά ερμηνεύουμε ευκολότερα την αλληλεπίδραση με τους γύρω μας, ξεχνάμε να μπαίνουμε στη δική τους θέση.
Χρειάζεται αυτογνωσία, διάθεση και θέληση για να μπούμε «στα παπούτσια» του άλλου, δεν νομίζετε;