Δύο όροι εκ διαμέτρου αντίθετοι μα ταυτόχρονα ισοδύναμοι…πως γίνεται αυτό; Καθημερινά συμβάντα που προκαλούν έκπληξη, χαρά, αγωνία, θυμό, οργή και κυρίως ένα συναίσθημα έντονο –αυτό της αδικίας. Ακόμα ίσως να μην έχετε καταφέρει να ταυτοποιήσετε τους όρους αυτούς με τα όσα αναφέρω…Κι όμως…
Νιώθεις αδικία όταν στην δουλειά σου κάποιος άλλος παίρνει τα εύσημα,νιώθεις αδικία όταν οι νόμοι δεν ακολουθούνται από όλους, νιώθεις αδικία εσύ να είσαι εκεί για αγαπημένα πρόσωπα κι αυτά όταν τα χρειάστηκες να έκαναν πέρα, νιώθεις αδικία…
Πόσο ρεαλιστικά, πόσο ρομαντικά να τα ερμηνεύσεις? Πού γέρνει η ζυγαριά? Νομίζω ότι πρέπει να κινούμαστε ανάμεσα…αν θες να «παρηγορήσεις» τον εαυτό σου χρησιμοποίησε τον ρομαντισμό, αν πάλι όχι δεν θες να ωραιοποιείς και να εξιδανικεύεις τότε ακολούθησε το ρεύμα του ρεαλισμού.
Λειτούργησε με το ένστικτό σου διασφαλίζοντας παράλληλα συνθήκες ισορροπίας. Έτσι ο ρομαντισμός θα εξισώσει τον ρεαλισμό και το αντίθετο.
Εσείς, επιλέγετε να αγνοείτε ή να κινείστε ανάμεσα στα δύο?
Photo by mardou