Μια από τις πιο δημιουργικές, διονυσιακές περιόδους της μακράς καλλιτεχνικής ζωής του Πικάσο είναι αυτή που πέρασε στα εργαστήρια του Ζορζ και της Σουζάν Ραμιέ, του ζευγαριού πίσω από το διάσημο εργαστήριο κεραμικής Madoura.
Ολόψυχα δοσμένος στην εξερεύνηση της νέας φόρμας, στην αναζήτηση μη συμβατικών υλικών, στην ανησυχία του να δημιουργήσει σε τρεις διαστάσεις, βρίσκει στον πηλό, στο νερό και στο χώμα, στα αρχέγονα υλικά, τη μαγεία της αθωότητας, την εμπειρία του αυτοδίδακτου, τη χαρά του παιχνιδιού και την απόλυτη ελευθερία να μπορεί να δημιουργήσει χωρίς την ανάγκη να κριθεί, να πουλήσει έργα, να δείξει την εξέλιξή του, να καταπλήξει τους πάντες με την ιδιοφυή προσέγγισή του.
Από αυτά τα ζεστά καλοκαίρια στη Νότια Γαλλία, στο Βαλορί, μέσα στα οποία ανακαλύπτει τη δυνατότητα να σπάσει κάθε κανόνα και να εφαρμόσει όσους ξέρει με κάθε αποδεκτό και μη τρόπο, μας κληροδότησε μια απίστευτα μεγάλη ποσότητα περισσότερων από 600 έργα, μια σειρά από εφευρετικές και παιχνιδιάρικες δημιουργίες μέσα από μια ακόμα δημιουργική ερωμένη του, την κεραμική, που τον φέρνει κοντά στην ύλη που πλάθει, τον εξανθρωπίζει και τον επαναφέρει στην παιδική του ηλικία, με το χρώμα, τους ταύρους, τη φύση, τα ζώα και τα πουλιά της Ισπανίας να αποκτούν χρώμα σχεδόν εξωτικό, σχήμα ονειρώδες και φόρμα από τους παλιούς πολιτισμούς του κόσμου.
Πολλά από τα σχέδια εκφράζουν τη βαθιά προσωπική σχέση που έχει με μοτίβα και σχέδια που βλέπουμε ξανά και ξανά στα έργα του. Τα πουλιά που απεικόνισε πιο συχνά από οποιοδήποτε άλλο ζώο στο έργο του τον συνδέουν με τον πατέρα του που ειδικευόταν στη ζωγραφική των περιστεριών. Η ιστορία του με την κεραμική ξεκινά το καλοκαίρι του 1946, με τον ίδιο και τον φίλο του Λουί Φορ να επισκέπτονται την ετήσια έκθεση αγγειοπλαστικής στο Βαλορί. Ο Πικάσο εντυπωσιάζεται από τους πάγκους με τα καλοφτιαγμένα κεραμικά των Ραμιέ και ζητά να επισκεφθεί το εργαστήριό τους, που του ανοίγουν οι ιδιοκτήτες φιλόξενα και του επιτρέπουν να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία και τον εξοπλισμό τους. Ο Πικάσο φτιάχνει αρχικά τρία κομμάτια και τα αφήνει να στεγνώσουν και να τα ψήσουν. Επιστρέφει έναν χρόνο αργότερα, ενθουσιάζεται από το αποτέλεσμα και ρωτά αν μπορεί να κάνει περισσότερα.
Περισσότερα στο lifo.gr, Αργυρώ Μποζώνη
Repost: lifo.gr